Bazen düşünmeden edemiyorum. Hayatta olan biten ve birebir benle alakalı olan olaylara karşı bazen çok acaip tepkiler daha doğrusu yetersiz tepkiler veriyor gibi hissediyorum. Daha önce anlattığım gençlik zamanlarımda bile bu durumu zaman zaman hissetmiştim. Sanırım bunun en temel nedeni duygularımı saklama konusundaki isteğim olmalı.
Bazen özelliklede hüzünlendiğim zamanlarda öyle olaylara karşı donmuş gibi kalıyorumki şaşıyorum. Üzülmeli ve üzüntümün sonunda da isyan etmem gerekirken çok daha sakin bu olay karşısında etkilenmemiş gibi kala kalıyorum. Aslında o anda içimde olanları düşününce bunları nasıl ve neden dışa yansıtamadığımı düşünemiyorum.
Acını dışa vuramadığında dertleşecek bir tek kendi benliğin kalıyor. O durumda da daha fazla şeye odaklanmak pek mümkün olmuyor. Şimdi ise iş hayallerimden biri cortlamasına rağmen yine o sakin halimi koruyorum. Ama bu sefer farklı bir şey var. Bu durum içimde o kadr büyük bir acı yaratmadı. Halbuki olmasını istediğim (bu aralar olmasını istediğim şeylerden yana şansım pek yaver gitmiyor ama yinede başka şeyler istemekten vazgeçmeyeceğim) bir şeydi. Fakat gerek başka gelişmelerin olması gereksede olaylara negatif yaklaşmam nedeniyle bu olay beni olmasını beklediğim kadar rahatsız etmedi.
Son zamanlardaki bakış açımla bu olan terslikler/şanssızlıklar/kısmetsizlikler beni ümitsizden ziyade bir sonraki hamlem için daha motive bir hale sokmaya başladı. O olmadı mı; o zaman hayata devam edip önüme yeni çıkan fırsatı değerlendiririm. Şu sınavda başarısız mı oldum; o zaman ilk telafi şansında bunu düzeltip eskisindende iyi hale gelirim.
Ama asıl sorunum bu sakinliğim değil. Son zamanlarda bunun nedeninin acaba umursamaz biri olmam ihtimalini ciddi ciddi düşünüyorum. Hayat boyu sınavlarına yada zor engellere çok çalışmadan kendine inanarak hazırlanan biri olarak pekala umursamaz biri olabilirim gibime geliyor.
İşte asıl korkum bunun gerçek olması ve hatta artmasıdır. Hayatta önem verdiğim şeyleri kaybettiğimde bunun acısını içimde bile yaşamazsam o zaman kendimden nefret etmeye başlarım. Asıl önemlisi insanlıktan çıkarım. Bu farkındalık en büyük ümidim şu anda. Olayların sonunda olabilecek en kötü şeyden bu kadar korkarken o duruma düşmemek için elimden geleni yapacağımı umuyorum.
Eğer yapamazsam ne hale gelirim bende bilmiyorum ...
Bazen özelliklede hüzünlendiğim zamanlarda öyle olaylara karşı donmuş gibi kalıyorumki şaşıyorum. Üzülmeli ve üzüntümün sonunda da isyan etmem gerekirken çok daha sakin bu olay karşısında etkilenmemiş gibi kala kalıyorum. Aslında o anda içimde olanları düşününce bunları nasıl ve neden dışa yansıtamadığımı düşünemiyorum.
Acını dışa vuramadığında dertleşecek bir tek kendi benliğin kalıyor. O durumda da daha fazla şeye odaklanmak pek mümkün olmuyor. Şimdi ise iş hayallerimden biri cortlamasına rağmen yine o sakin halimi koruyorum. Ama bu sefer farklı bir şey var. Bu durum içimde o kadr büyük bir acı yaratmadı. Halbuki olmasını istediğim (bu aralar olmasını istediğim şeylerden yana şansım pek yaver gitmiyor ama yinede başka şeyler istemekten vazgeçmeyeceğim) bir şeydi. Fakat gerek başka gelişmelerin olması gereksede olaylara negatif yaklaşmam nedeniyle bu olay beni olmasını beklediğim kadar rahatsız etmedi.
Son zamanlardaki bakış açımla bu olan terslikler/şanssızlıklar/kısmetsizlikler beni ümitsizden ziyade bir sonraki hamlem için daha motive bir hale sokmaya başladı. O olmadı mı; o zaman hayata devam edip önüme yeni çıkan fırsatı değerlendiririm. Şu sınavda başarısız mı oldum; o zaman ilk telafi şansında bunu düzeltip eskisindende iyi hale gelirim.
Ama asıl sorunum bu sakinliğim değil. Son zamanlarda bunun nedeninin acaba umursamaz biri olmam ihtimalini ciddi ciddi düşünüyorum. Hayat boyu sınavlarına yada zor engellere çok çalışmadan kendine inanarak hazırlanan biri olarak pekala umursamaz biri olabilirim gibime geliyor.
İşte asıl korkum bunun gerçek olması ve hatta artmasıdır. Hayatta önem verdiğim şeyleri kaybettiğimde bunun acısını içimde bile yaşamazsam o zaman kendimden nefret etmeye başlarım. Asıl önemlisi insanlıktan çıkarım. Bu farkındalık en büyük ümidim şu anda. Olayların sonunda olabilecek en kötü şeyden bu kadar korkarken o duruma düşmemek için elimden geleni yapacağımı umuyorum.
Eğer yapamazsam ne hale gelirim bende bilmiyorum ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder